Ik ben al langere tijd niet meer actief op MamaRoosBlog, dit kwam door meerdere redenen, maar voornamelijk omdat ik sinds kort een eigen domein heb waar ik nu blog! Je kan me vinden op www.mylifemystory.nl Ik zou het leuk vinden om je daar terug te zien!
Liefs, Roos
Precies een jaar geleden schreef ik dit stukje. Pas na 100x checken of ik het echt onder concepten had staan durfde ik het op te slaan, zo bang om het perrongelijk de wijde wereld in te slingeren met 1 druk op de knop. Ik heb er nooit wat mee gedaan, en kwam dit stukje toevallig van de week weer tegen tussen mijn concepten. Zo bijzonder, alweer een jaar geleden had ik voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest in handen, en nu is onze prachtige tweede zoon alweer bijna 4 maanden oud.. Time flies!
Het is vandaag woensdag 26 maart. Ik zou of vandaag, morgen of vrijdag, ongesteld moeten worden, ligt er aan hoe lang mn cyclus duurt. Dit is nogal wisselend sinds Ayden is geboren. De ene maand 26 dagen de andere keer weer 28 dagen. Ik had met mezelf afgesproken, dat ik vrijdag, als ik nog niet ongesteld was, pas mocht gaan testen. Vanavond om half 8 kreeg ik het in mn kop dat ik het nu, Nu, NÚ wilde doen. Dus pakte ik een bakje uit de keuken, en een test uit mn nachtkastje en daar ging ik. Netjes mikte ik in het bakje en hield toen 5 sec het staafje erin. Terwijl ik de test op de rand van de wastafel neerlegde, afveegde en weer op de test keek, stond daar BAM een plusje. Niet een licht doorzichtig plusje, nee, een heel erg donker plusje. Ik ben weer zwanger!
Als het goed is, ben je 9 maanden zwanger, maar wist je dat je lichaam ook zeker 9 maanden nodig heeft om te ontzwangeren? 9 Maanden op, 9 maanden af, is een uitspraak die je best regelmatig hoort, maar wat houdt dat ontzwangeren nou precies in? In de maanden dat je zwanger bent, veranderd onder andere heel je hormoonhuishouding. Vaker dan ik onthouden heb, had ik last van ‘horrormonen’ en moest manlief het ontgelden met mijn (onredelijke)boosheid of spontane verdriet om bijvoorbeeld een reclame (die achteraf helemaal niet zielig was). Je schijnt zelfs tot wel 100x meer oestrogeen en progesteron te produceren aan het eind van je zwangerschap, dan normaal gesproken. Als de baby en placenta dan geboren worden, valt die productie in 1 klap weg. Begrijpelijk dat je daar last van kan krijgen. Daarnaast is een kindje krijgen, de grootste verandering die je (volgens mij) mee kan maken in je leven. Opeens de verantwoordelijkheid voor een leventje, je slaapt een heel stuk minder, je bent naast vrouw, vriendin, lover, ook opeens mama. Allemaal dingen die kunnen bijdragen aan de klachten rondom ontzwangeren. Ik heb de meest voorkomende klachten op een rijtje gezet, en zal er meteen bij vertellen of ik er zelf ook last van heb.
– Haaruitval: Tijdens je zwangerschap, vallen je haren minder uit dankzij je hormonen. Als die hormonen veranderen, gaan je haren dus weer uitvallen. De haren die je eigenlijk in 9 maanden tijd zou verliezen, verlies je in kortere tijd. Meestal begint dit rond 3 maanden na de bevalling. Helaas heb ik hier, gigantisch last van. Als ik mn haren was, kan ik wel janken, en ik durf amper mn haar nog te borstelen, want ik trek hele bossen eruit. Ik weet dat het weer goed komt, want na de geboorte van Ayden had ik het ook. Ik kreeg er toen allemaal ‘babyhaartjes’ voor terug. Die had ik sowieso altijd al langs mn haargrens, maar toen was het helemaal extreem. Die babyharen zijn ondertussen, puberharen, want ik heb overal plukken van 10/12cm lang. Gratis laagjes, zullen we maar zeggen. Ik verwacht dat ik die babyhaartjes nu ook weer zal krijgen, en dus de komende 2 jaar geen strakke staart in kan, vanwege alle te korte los hangende pieken haar. Zolang ik maar niet kaal wordt, kan ik er wel mee leven ;).
– Hoofdpijn: Door de veranderende hormonen, maar zeker ook door de gebroken nachten, kan je te maken krijgen met hoofdpijn. Bij Ayden kan ik het me niet meer zo goed herinneren, maar nu heb ik regelmatig zeer vervelende hoofdpijn. Helaas helpt een ibuprofen (bij mij) niet. Doorbikkelen dus. Gelukkig is het niet zo erg als tijdens mn zwangerschap, toen had ging ik naar bed met hoofdpijn en werd ermee wakker.
– Concentratie problemen/Piekeren/Moeite met knopen doorhakken: Ik heb ooit ergens gelezen, dat je tijdens je zwangerschap tot wel 8% van je hersencapaciteit inlevert. Die krijg je wel weer terug, maar dat kost tijd. Concentratie problemen zijn dus niet zo gek. Ook piekeren is compleet normaal, zeker als je voor het eerst mama bent geworden, je maakt je over van alles zorgen. Eet hij wel genoeg, eet hij niet te veel, heeft hij t niet te koud/warm, spuugt hij niet te veel, is het wel normaal dat hij de hik heeft, moet ik vaker mijn handen wassen, moet ik bezoek afzeggen als ze verkouden zijn, en zo kan ik nog duizenden dingen opnoemen waar je over kan piekeren. Ik pieken nu een stuk minder dan bij Ayden, maar de situaties rondom de geboortes waren natuurlijk ook compleet anders. Wel merk ik dat mijn concentratie een stuk minder is dan hij ooit geweest is. Gelukkig merk ik hier elke dag verbetering in.
– Depressie: Ongeveer 10% van alle nieuwbakken mama’s krijgen te maken met een post natale depressie. Sinds ik mama ben, ben ik sowieso een weekdier, en na de geboorte van Ayden heb ik zeker met een depressie rondgelopen. Of dit door de vroeggeboorte kwam, of ‘gewoon’ een post natale depressie was, dat is nooit duidelijk geworden, waarschijnlijk was het een combinatie van beide. Na de geboorte van Kenji heb ik af en toe wel verdrietige gevoelens, maar dat is meer omdat ik aan het vergelijken sla tussen Ayden en Kenji, en dat ik verdrietig word van de grote verschillen rond de geboorte en eerste maanden. Ik weet van mezelf dat ik gevoelig ben voor depressies, heb er helaas al meerdere gehad, dus moet zeggen dat ik af en toe best angstig was om een post (maar ook een pré) natale depressie te krijgen.
– Oververmoeidheid: Bijna 70% van alle vrouwen, hebben een jaar na de bevalling nog steeds last van weinig fut en erge vermoeidheid. Naast dat een baby voor gebroken nachten zorgt, kost het verzorgen ook veel energie. Je kan het nooit even uit zetten, je staat 24/7 klaar voor jou kleine mensje. Dat doe met liefde, maar moe word je er wel van. Ik moet eerlijk toegeven dat wij gezegend zijn met een redelijk goede slaper. Al vrij snel sliep Kenji van 7 tot 1u en kwam dan tussen 3 en 4u weer, om rond 6/7u voor de ochtend voeding te komen, en na een paar weken sloeg hij zelfs de voeding rond 1u over en kwam hij rond 4en pas. Ik kan dus aardig lange rukken maken. Ik ben ’s avonds ook niet eigenwijs, en ga tegenwoordig regelmatig tussen half 10 en 10u al naar bed als ik voel dat ik moe begin te worden. Een uitgeruste mama is een vrolijke mama, dat geldt tenminste voor mij wel. Natuurlijk zitten er hier ook regelmatig echte butt-nachten tussen. Van de week nog, kwam Kenji 5x (!!) voor een voeding, huilde hij elke x als ik hem terug legde in zijn wieg, en had ik in totaal nog niet eens 1 uur geslapen. Dat is verre van prettig, maar soms is het even niet anders, hij zal wel gewoon mamahonger hebben gehad. Hoewel is dus echt wel vermoeider ben dan voor ik kindjes had, vind ik het nog wel mee vallen. In de kraamweek had ik meer energie dan ik de maanden daarvoor had gehad, heerlijk! En nu ik weer sport, merk ik ook dat ik niet de conditie van een badkamertegeltje meer heb, maar al richting de conditie van een slak ga. Het is nog niet veel, maar beter iets dan niets.
Hebben/hadden jullie ook last van het ontzwangeren?
Daar gingen we weer, onze (toen) 11 dagen oude newborn werd opgenomen in het ziekenhuis. Kenji was de hele dag al niet in zijn hum. Kreunen, zich overstrekken, met zijn beentjes schoppen, en als hij eindelijk in slaap viel, werd hij na 5 minuten krijsend wakker. Heel erg zielig, ik ben de hele dag met hem in de weer geweest. Gelukkig was Ayden een dagje bij opa en oma, en zou hij daar ’s avonds voor het eerst gaan logeren. Wat kwam dat goed uit, want rond 6en besloot ik Kenji te tempen, niet omdat ik dacht dat hij koorts zou hebben, maar meer om het uit te sluiten. Ik schrok me een hoedje toen ik zag dat hij 38,3 graden had! Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, alleen dat koorts bij hele kleine babies never a good thing is. Ik belde de verloskundige, en die zei dat ik meteen de huisartsenpost moest bellen. Die vertelden me dat ik meteen moest komen, en mocht ik binnen een kwartier geen vervoer kunnen regelen (Mark was aan het werk en had de auto mee) dan moest ik terug bellen want dan zou er zo snel mogelijk een dokter naar mij toe komen. Redelijk in paniek door deze mededeling, belde ik mijn vriendinnetje Lou. Nog voor ik de zin, ‘kan je mij en Kenji naar de huisartsenpost brengen, hij heeft koorts’, riep ze al dat ze eraan kwam, en binnen 10 min stond ze voor de deur. Ondertussen liep ik als een kip zonder kop rond, bedacht me opeens dat de maxicosi vast nog in de auto zou staan. Gelukkig was ik zo slim om nog even in de trapkast te kijken, want daar stond de maxicosi. Eenmaal in het ziekenhuis moesten we even wachten in de wachtkamer. Al snel werden we geroepen door de arts, die keek Kenji helemaal na. Op een niet helemaal helder trommelvlies links na, kon ze niks vinden. Ze belde naar de kinderafdeling en we werden doorgestuurd naar de spoed eisende hulp, waar een kinderarts Kenji na zou gaan kijken. Hier moesten we ruim een half uur wachten, later bleek het gigantisch druk op de kinderafdeling. We werden opgehaald en mochten meteen mee naar boven komen. In een klein kamertje werd Kenji aan alle kanten bekeken en onderzocht. Vrijwel meteen werd gezegd dat hij opgenomen zou worden, want zulke kleintjes horen absoluut geen koorts te hebben. Ik merkte dat ik vrijwel meteen in overlevingsstand schakelde, zoals ik ook weken heb geleefd toen Ayden in het ziekenhuis lag. Kenji werd naar de couveuse afdeling gebracht, en daar op een warmte bedje begonnen alle onderzoeken. Ze wilden bloed afnemen, zijn urine onderzoeken en met een punctie tussen zijn ruggenwervels hersenvocht aftappen om te kijken waardoor hij nou koorts kreeg, ook kreeg hij meteen een infuus in zijn handje. Dit alles ging niet zonder slag of stoot. Het infuus kon gelukkig in 1x geprikt worden. Het bloed prikken gebeurde in 2x, want ze kregen bij het lab de tweede aanvraag voor ene kweek pas later binnen (verdorie!). Die punctie was echt vreselijk om te zien. 1 persoon vouwt dan letterlijk je kindje dubbel, en moet hem zo ook stevig vasthouden, zodat de arts met een lange naald tussen zijn wervels kan prikken. Ooh als ik eraan denk springen de tranen me in mijn ogen. Voor de urine kreeg hij eerst een plaszakje, maar omdat hij om 2u ’s middags voor t laatst had gedronken gingen ze hem katheteriseren. Helaas zat er geen urine in zijn blaas (voor niks pijn!), dus kreeg hij meteen een neussonde met kunstvoeding. Na een uur zat en weer niks in het zakje, dus werd hij nog een keer, zonder succes gekatheteriseerd. Weer wachten we een uur of hij uit zichzelf zou plassen in het zakje, anders zou hij nog een x gekatheteriseerd moeten worden. Pas als ze de urine hadden konden ze beginnen met antibiotica, want als ze die eerder zouden geven konden de uitslagen van de urine anders uitvallen. Gelukkig zat het zakje na nog een uur, goed vol. Meteen hierna werd de antibiotica gestart, hij kreeg 3 verschillende soort antibiotica zijn kleine lijfje ingepompt. Deze antibiotica zouden de meest voorkomende bacteriën een opdonder geven. Daarnaast lag hij aan de hartmonitor, die zijn hartritme bij hield, de saturatie in zijn bloed (zuurstof gehalte), en zijn ademhaling. Ook lag hij in een couveuse. Op een luier na bloot, zodat ze hem goed konden bekijken. Hij zag heel erg bleek en ook de manier van ademhalen is zo goed te bekijken.
Mark kwam uit zijn werk naar het ziekenhuis geracet, en pas toen hij er was, ging Lou naar huis, en dat terwijl haar vriend zijn verjaardag vierde, zó lief! Voor ons beide was het vreselijk om weer een kindje aan allerlei toeters en bellen te zien. Hem achterlaten in het ziekenhuis konden we beiden niet over ons hart verkrijgen, dus we besloten in het ziekenhuis te blijven. De verpleegkundigen regelden 2 bedden voor ons, waar we mochten slapen, mits er geen kind zou komen die een bed nodig zou hebben. Ik sprak met de zuster af dat ze me zou wekken als er iets veranderde in zijn situatie. Ik heb die nacht 1,5u geslapen. Kenji ging namelijk aan de neusbril, omdat zijn hartritme heel erg hoog was en hij oppervlakkig ademde. Normaal in rust zit het hartritme ongeveer rond de 120, bij hem rond de 190. Als hij ook zijn arm maar bewoog schoot hij meteen over de 200 (alarmen!) en vaak zelfs over de 220 (keiharde alarmen!). De neusbril geeft een prikkeling aan de longen om goed door te ademen. Daarnaast begon ik ook elke 3u weer met kolven, aangezien Kenji zich zo rot voelde dat aan de borst drinken gewoon te veel energie kostte. Niks mis met kunstvoeding, maar ik wilde perse dat hij mijn melk zou krijgen en de borstvoeding op gang houden. Gelukkig ging het kolven goed, en had ik al snel een grote voorraad in de koelkast staan.
Na 2 dagen werd er besloten dat Kenji in contact isolatie moest. Dit betekende dat de zusters een schort voor moesten en handschoenen aan als ze hem gingen verzorgen. Dit was niet voor hem, maar om de andere kindjes te beschermen. Er waren namelijk geen bacterien gevonden in de kweken, dus gingen ze uit van een virus infectie en dat is natuurlijk besmettelijk. Ik vond het nogal onzin, aangezien hij er al 2 dagen lag, maargoed ik snapte het ook wel. Wel jammer was dat hij door de contact isolatie in een couveuse moest blijven liggen, terwijl hij die door zijn koorts constant heel erg opwarmde, waardoor zn koorts juist weer hoger werd. Gelukkig kregen we aan het eind van de middag een eigen kamer, en Kenji een warmte bedje. Dat is een soort open couveuse, die aan de onderkant verwarmt wordt. Op deze kamer stond ook een bed voor mij, en de gootsteen was in de vorm van een baby badje. Sinds ging het sinds dag 3 steeds een stukje beter. Zijn hartslag bleef aan de hoge kant, maar schoot minder snel tijdens inspanning (bewegen/huilen/verschoond worden). Ook zijn neusbril is eventjes af geweest, maar helaas was dat nog wat teveel van het goede en had hij toch nog wat ondersteuning nodig. De nachten waren vreselijk, opzich sliep Kenji wel prima, maar door alle piepjes, lampjes, en binnen lopende zusters werd ik constant wakker.
Ik begon weer met Kenji aan leggen, hij had veel behoefte aan huid op huid contact en hij werd heel erg rustig als hij bij mij lag. De zusters viel het zelfs op, dat hij zo goed op mij reageerde. Zo fijn om te horen, dat de hechting zo goed is. Bij Ayden ben ik daar heel lang heel erg onzeker over geweest. De eerste paar keer aan de borst waren zwaar voor Kenji maar dat ging al snel beter. Natuurlijk waren ze geobserdeerd met hoeveel hij dronk en moest ik hem constant voor en na het voeden wegen. Al snel vond ik dat onzin, want de ene x dronk hij wat minder en kwam hij na een uur weer, en dan gingen ze lopen miepen dat hij nog extra sonde voeding moest krijgen. Dus ik zei gewoon elke x als ze vroegen hoeveel hij gedronken had, dat ik vergeten was te wegen of dat hij 80ml gedronken had (dit moest hij ongeveer drinken). Ik vertrouwde erop dat hij weer sterk genoeg was om voldoende te drinken. ’s Ochtends werd hij sowieso gewogen, en ik zag dat hij of gelijk bleef of zelfs iets aankwam, dus dat was voor mij een goede geruststelling dat het drinken weer goed ging.
Er was bij het bloed afnemen gezegd dat we moesten rekenen op minimaal een week in het ziekenhuis. De kweken voor bacteriën laten ze namelijk een week staan, en pas daarna heb je een definitief antwoord of er iets groeit of niet. Na 3 dagen vertelden ze al wel, dat als er na 3 dagen nog niks groeide, het vaak ook niet meer ging gebeuren en we er vanuit konden gaan dat de kweken ‘schoon’ waren. Gelukkig werd er geen bacterie gevonden en na 4 dagen werd de antibiotica dan ook gestopt. Hij had een virus infectie. Na 6 dagen was hij koortsvrij, had geen verhoogde hartslag meer, en mocht hij gelukkig mee naar huis. Pas bij het ontslaggesprek met de arts, kwamen we erachter dat er ook daadwerkelijk een virus was gevonden, in zijn hersenvocht welteverstaan. Ons kleine mannetje had een virale hersenontsteking gehad. Gelukkig gaf de arts al aan dat we er ontzettend op tijd bij waren, en dat er amper ontstekingswaarden gevonden waren. Waarschijnlijk heeft het niet doorgezet, omdat hij hulp kreeg bij het ademen, waardoor hij zijn krachten goed kon gebruiken om tegen het virus te vechten. Ik moet er niet aan denken hoe het was afgelopen als ik de koorts pas (veel) later had ontdekt. Na 6 weken, kregen we nog een nacontrole om te kijken hoe het met zijn ontwikkeling ging. De arts testte onder andere zijn reflexen, vroeg naar zijn slaap & drinkritme, en kon hem na 5 min gelukkig volledig gezond verklaren. Ons lieve mannetje heeft er niks aan over gehouden! Mijn mamahart heeft er helaas wel weer een litteken bij. Ondertussen heb ik alles redelijk verwerkt, en kunnen Mark en ik er zelfs al voorzichtig grapjes over maken… Als er ooit nog een derde kindje bij komt, dan rekenen we erop dat we daarmee ook naar het ziekenhuis zullen moeten, want wij maken alleen ziekenhuisbabies. (grapje…)
Kenji vindt water heerlijk, maar ik merkte in het badje dat hij toch regelmatig wat moeite had met de grote ruimte. Schoppen met zijn benen, schrikken en zijn armen open gooien, zich afzetten tegen de randen en dan daar weer van schrikken. Zo werd een ontspannen bad, telkens net een stukje minder ontspannen. Ik vond een emmer in de trapkast, en nadat ik doe grondig geschrobt had, propte ik mn baby erin. Top idee, Kenji vond het heerlijk! Helemaal ontspannen, lachte hij wat af, terwijl hij de badkamer inspecteerde en mijn vingers probeerde op te eten.
Tummytub eat your heart out, een behanglijm emmer voldoet prima als babybad.
Oke, eerlijk is eerlijk, ik ben niet echt een fatgirl. Te zwaar? Ja, dat zeker. Een blubberbuik van hier tot Tokio, check! Maar hé, dat mag, als je iets meer dan 3 maanden geleden baby nummer 2 eruit geperst heb. Toch word ik niet blij als ik in de spiegel kijk, en die overtollige zwangerschapskilo’s aan mn lijf zie hangen. Ik weet heus wel dat in die te dikke flubberblubberbuik mijn prachtige kindjes hebben gezeten, maar als ik een broek aan trek, wil ik me geen rollade voelen. Ik wil gewoon kunnen gaan zitten, zonder te checken hoeveel vetrollen ik heb en hoe ik die het beste kan verbergen. Ik hoef echt geen blokjesbuik, maar een stuk strakker mag het zeker wel. Niet alleen mijn buik overigens, heel mijn lijf voelt nogal uitvergroot en uitgezakt aan. De weegschaal is het met me eens, die staat namelijk ook al weken stil. Ik had stiekem de hoop dat ik wat zou gaan afvallen op het moment dat ik weer zou gaan werken, maar helaas is dit (nog) niet het geval. Ik had met mezelf de afspraak gemaakt, dat als ik na 2 weken werken nog geen leuker getal op de weegschaal had staan, ik zou gaan sporten. Nu zijn de 2 weken nog niet voorbij, maar ik was klaar met excuses en uitstellen. Als ik strakker en slanker in mijn vel wil zitten, moet ik gewoon gaan sporten. Simple as that. Dus raapte ik de gehele dag mijn moed bij elkaar, en eind van de middag reed ik naar de stad (met de auto ja, lekker cru, maar ik moest nog tanken), en schreef me in bij Curves. Ik werd meteen doorgemeten, en heb een BMI van 26,5. Overgewicht dus, ai. Dat deed pijn. Verder werden overal mijn maten opgemeten, en over een maand wordt alles opnieuw gemeten en berekend. Ik mocht meteen mee doen, en voor wie niet bekend is met Curves, zal ik het even kort uitleggen. Curves is een sportschool exclusief voor vrouwen. Er staat een parcours klaar, met 10 apparaten en 10 plankjes, deze staan om en om. Elk apparaat/plankje, doe je voor 30 sec, en het parcours doe je 3x. Op de plankjes loop je bijvoorbeeld op je plek, of je doet een oefening (boksen/skiën/enz). De apparaten trainen alles, schouders, armen, buik, billen, rug, benen. Omdat je alles maar kort doet, kan je jezelf heel goed geven, wat je spieren een boost geeft. Schijnt heel goed te werken, we gaan het zien. Ik voelde mijn spieren al goed na 1 ronde, en kon echt merken dat ik de conditie van een badkamertegeltje heb. Na 3 rondjes doe je nog een cooling down in de vorm van strekken, dus je bent met zon 35 min klaar met je training. Ideaal voor mij als drukke mama.
Ik wil minimaal 2x per week gaan, maar als het kan vaker. Aangezien wij beiden onregelmatig werken, ben ik overdag best redelijk vaak thuis, maar dan is hubbie meestal aan het werk, dus kan ik niet gaan. Het zal best een gepuzzel worden, maar ik moet echt van mezelf. Ik hoop dat als ik geen zin heb, dat manlief me dan steunt en me een figuurlijke schop onder mn dikke kont geeft.
Ik hoop, dat ik zo gemotiveerd blijf, en over een tijdje te kunnen bloggen over de goede resultaten die ik behaal. Misschien ga ik ooit wel een ‘before and after’ foto plaatsen. Voor nu durf ik dat nog niet, net zoals dat ik mijn gewicht, voor nu, nog even geheim houdt.
Zoals jullie al in mijn blogje over de 9 maanden beurs hebben kunnen lezen, stond ik samen met mijn moeder en Ayden, op de voorkant van het blad Trots, in de rubriek ‘Mijn kleinkind had een moeilijke start’. Trots is een blad voor grootouders wat elke 2 maanden uit komt. In dit blogje wil ik het artikel delen, en de foto’s die in het blad staan. In een later blogje zal ik ook nog wat losse foto’s van de fotoshoot delen.
Inez (50) is getrouwd met Henk. Naast Roos (25) hebben ze nog twee kinderen van 23 en 21 en 1 kleinkind Ayden (2).
Inez: “Ayden is spontaan geboren toen Roos pas 28 weken zwanger was. ’s Avonds waren we nog bij Roos en Mark om de nieuwe kinderkamer te bewonderen en was er nog niets aan de hand. Een paar uur later belt Mark vanuit de ambulance dat Roos weeën had. We waren helemaal in shock, dat gaat zo’n kleintje toch nooit redden? Achteraf moet Ayden onder de snoertjes en slangetjes gezeten hebben, maar ik zag alleen dat prachtige kleine jongetje dat als je goed keek af en toe bewoog. Ik voelde me meteen oma! We reden vier-vijf keer per week een uur heen en een uur terug en dan mochten we vijf minuutjes bij hem kijken. Het was een heel spannende periode, Ayden woog 1390 gram bij zijn geboorte en elke gram extra was een mijlpaal die we samen vierden. Het lastige vond ik dat ik Roos niet echt kon ondersteunen. Zij is mijn kind en ik wilde haar graag helpen, maar er was niets dat ik kon doen om haar pijn en haar zorgen weg te nemen. Ik heb haar overladen met cadeautjes, echt belachelijk, maar ik wilde elke keer toch iets geven. Want het was toch ook een feestje, er was een kindje geboren! Roos was meteen 100% mama en pikte alles van zijn verzorging goed op. Ongelooflijk mooi om te zien dat ze zo sterk was: ik heb haar zelfs niet een keer zien huilen! Na negen weken ziekenhuis mocht Ayden eindelijk naar huis en hield ik voor het eerst in zijn leven mijn kleinzoon in mijn armen. En toen deed hij ook nog zijn oogjes open! Dat was echt heel bijzonder, want meestal sliep hij, want hij had al zijn kracht nodig om te groeien. Hij kreeg nog sondevoeding, maar na een week mocht ook die eruit. Roos is nu 34 weken zwanger en elke dag na 28 weken zie ik als een winstdag en heb ik gevierd. We hebben er alle vertrouwen in dat dit kindje ‘gewoon’ geboren gaat worden. Laatst was ik mee naar de gynaecoloog en op de echo konden we zelfs al de haartjes zien!”
Roos (25): “Er is geen reden gevonden waarom ik spontaan ben bevallen. Ik lag gewoon te slapen en werd wakker met harde buiken. Pas toen ik bijna automatisch mee ging puffen om de pijn weg te krijgen, sloeg ik alarm. Het is heel onwerkelijk om al na 28 weken zwangerschap te bevallen. Ik was er echt nog niet mee bezig. Vlak na zijn geboorte liet Ayden twee keer een soort huiltje horen. Daar heb ik me aan vast gehouden, want als je kunt huilen, dan kun je ook leven. Het is heel raar om geen dikke buik te hebben en toch geen kindje thuis. Dat gaat zo tegen je moedergevoel in! Ayden doet het thuis heel goed en is zijn hele eerste jaar niet ziek geweest. In eerste instantie wilde ik heel snel weer zwanger worden, want ik wilde zo graag een zwangerschap afmaken. Ik was onredelijk jaloers op vrouwen met heel dikke buiken, maar werd later bang dat het misschien weer zou gebeuren. Op een gegeven moment was de wens groter dan de angst en zijn we er gewoon voor gegaan. Gelukkig was het heel snel raak. Tussen 20-24 weken heb ik me best wel druk gemaakt, maar daarna heb ik het losgelaten. Ondanks dat het mijn tweede zwangerschap is, maak ik heel veel dingen voor het eerst mee. Ik ben nu 34 weken en kijk er echt naar uit om dit kindje te zien, terwijl ik daar bij Ayden echt nog niet mee bezig was. Die was er gewoon ineens!”
Ik weet nog goed dat ik mijn eerste bh kocht, samen met mijn moeder. Of nouja, een echte bh kon je het niet noemen, eerder een kort hempje met elastieken band aan de onderkant. Al snel kwam daarvoor een voorgevormde beugel bh voor in de plaats. Ik en mijn bhs waren een match made in heaven. Nooit heb ik er last van gehad, ik vond ze lekker zitten, sterker nog, ik voelde ze niet eens zitten. Mijn boobs bleven netjes op zijn plek, zagen er prima uit onder een shirt, niks meer aan doen zou je zeggen. Ik begreep vrouwen dan ook niet, die zodra ze thuis waren hun bh uittrokken om the girls de ruimte te geven. ‘Losse borsten’ ik moest er niks van hebben. Ook tijdens en na de zwangerschap van Ayden, zweerde ik bij m’n bhs. Aan het einde van de zwangerschap wat maatjes groter, dan ervoor, maar ik droeg altijd, elke dag, vanaf dat ik wakker werd, tot aan dat ik ging slapen een bh. En toen werd ik zwanger van Kenji. In de eerste 3 maanden, groeiden de meiden al uit mijn normale maat. Bij Ayden had ik dat veel minder snel. Vanaf toen werden bhs oncomfortabel, en dat werd alleen maar erger. Zo erg zelfs,dat ik op het einde van mn zwangerschap van Kenji, alleen nog maar voedingstops droeg. En ook na de geboorte van Kenji, waren de voedingstops a girls best friend. Bhs zaten te strak, te los, te hoog of te laag. Zelfs voedingsbhs waren irritant met voeden, dus trok ik ze gewoon niet aan. Maar, zoals je van de week al kon lezen, ben ik weer aan het werk, en om nou zonder bh te gaan werken, vind ik geen goed plan. Dus, vrouwen all over the world, i hear ya!
Afgelopen maandag moest ik voor het eerst weer werken na mijn zwangerschapsverlof. Officieel was mijn verlof 10 februari al afgelopen, maar ik had nog een hoop uren over, dus ik had nog 3 weken vakantie er achter aan geplakt. In de weken vooraf gaand, wisselde mijn gevoel over weer gaan werken telkens. Aan de ene kant had ik er zin in, even iets anders doen dan alleen moederen, me nuttig voelen op een andere manier, en mijn hersenen weer een andere uitdaging geven dan opvoeden. Aan de andere kant vond ik het idee m’n lieve kindjes, en dan voornamelijk Kenji weer thuis ‘achter te moeten laten’ vreselijk. Hij is nog zo klein, en daarnaast, een gigantisch moederskindje. Ik geef nog steeds fulltime borstvoeding (jeej for the boobies!) en hij hangt heel erg aan me. ’s Nachts slaapt hij netjes in zijn wieg, maar overdag alleen boven op mij. Echt, ik probeer het elke dag meerdere malen, om hem weg te leggen zodra hij in slaapt valt aan de borst, maar zodra ik hem neerleg schieten zijn oogjes open. In de box, in zijn wieg, op de bank, op het voedingskussen, het maakt niet uit, hij wordt wakker. Alleen als we gaan wandelen, wil hij nog wel eens in de wagen in slaap vallen en blijven slapen, zolang ik hem buiten laat staan. Dus ik zit op de bank met een slapend ventje, of loop met de draagdoek door het huis, om hem toch aan zijn slaap te laten komen overdag. Geen probleem, als ik thuis-blijf-mama zou zijn, maar financieel zit dat er niet in, en eigenlijk weet ik ook niet of ik dat wel zou willen. Spannend dus, hoe hij het zonder mij zou gaan doen. Ook heb ik me tijdens mijn verlof regelmatig druk gemaakt over het kolven en of the girls het wel zouden kunnen. Ik werk onregelmatig, nooit op vaste tijden/dagen, allemaal ‘tegens’ voor een stabiele productie. Aangezien ik de borstvoeding zo lang mogelijk wil vol houden, tot ik of Kenji besluit er genoeg van te hebben, is het dus erg belangrijk dat het kolven op het werk lukt. In de afgelopen weken heb ik al een klein voorraadje melk aangelegd, dus als ik een keer te weinig zou kolven, is dat geen ramp, maar toch.
Hubbie had maandag een dagdienst, tot 3u ’s middags, en ik een avonddienst die om 4u begon. Ik zorgde dat ik Kenji vanaf 3u aan de borst had, zodat als Mark thuis zou komen, hij in ieder geval geen honger zou hebben het eerste uur. We moeten beide ongeveer 20/25 min rijden naar ons werk (allebei de andere kant op), dus hij kwam thuis, ik kreeg een kus en de sleutels in mijn handen en ik kon vertrekken. Niet heel gezellig, maar deze diensten hebben we het liefste, dan hebben we namelijk geen oppas nodig. Met lichte tegenzin, en spanning in mijn buik reed ik naar m’n werk. Gelukkig stond ik als derde, waar we normaal gesproken met zijn tweetjes staan, zodat ik weer rustig kon inkomen en even alle ritmes weer mee kon kijken. Ik werk als begeleider op een woongroep met 6 mannen met een onder andere een (matig tot ernstige) verstandelijke beperking en gedragsproblemen, dus vaste ritmes zijn erg belangrijk. Ik hield me een beetje op de achtergrond, en stelde vragen over dingen die in de tussentijd veranderd waren. De dienst verliep rustig, en gelukkig ging het kolven ook prima. Ik kon op het kantoortje zitten en die kan op slot, dus kon op mijn gemak zitten.
Dinsdags zou ik eigenlijk ook nog als derde staan, maar helaas was er een collega ziek, en ik vond t onzin een extra collega te regelen, dus ik stond gewoon weer als ‘voltallig’. Ondanks dat de dinsdag altijd een drukke dag is op de groep, verliep de dienst relaxt. Het was (bijna) alsof ik niet was weggeweest. Het was wel even puzzelen met kolven, want dan moet mijn collega ongeveer een half uur alleen staan, maar we vonden een ‘gaatje’ in de planning, dus ik kon even rustig zitten.
Het werken zelf is me alles mee gevallen, natuurlijk vond ik het lastig mn kleine babytje (en mn grote peuter ook) zo lang te moeten missen, maar hubbie verzekerde me ervan dat alles goed is gegaan. Ik ben er zelf verbaasd over dat ik geen traantje gelaten heb, maar als ik heel eerlijk ben, gok ik dat, dat traantje volgende week gaat komen, als we voor het eerst overlap in onze diensten hebben, en dus niet Mark maar een oppas-opa/oma voor mn jongetjes komt zorgen. Ook al is het maar voor een paar uurtjes, bij het idee eraan krijg ik een knoop in mijn maag. Toch heb ik er vertrouwen in dat ook dat goed komt… ooit. Óh, en weetje wat ik het fijnste vind aan werken? Het thuiskomen daarna, en mijn prachtige gezin weer te zien!
Al een aantal jaar wil ik naar de 9 maanden beurs, maar elk jaar komt het er maar niet van. In 2012 waren we wel bezig om zwanger te worden, maar was ik dit ten tijde van de beurs nog niet. Omdat ik geen idee had hoe lang het zou duren, en ik niet op de zaken vooruit wilde lopen, besloot ik niet te gaan. Het jaar erna, was Ayden net 2 maandjes thuis uit het ziekenhuis, en kon ik het mentaal nog niet aan om overal blije (hoog) zwangere vrouwen en prachtige voldragen dikke spek baby’s te zien. Afgelopen jaar, hadden we net besloten voor een tweede kindje te gaan en wilde ik wederom niet op de zaken vooruit lopen, je weet immers nooit of een zwangerschap je gegund is. Ook moest ik op bijna alle beurs dagen werken, niet handig. Aangezien dit de laatste week van mijn verlof is (time flies, i know) vond ik het wel een mooie afsluiter. Ik plaatste op twitter dat ik zo graag naar de beurs wilde, en al snel reageerde Odile van Go mommy go, of ik vrijdag met haar en zusje Sifra mee ging. Gezellig! We stuurden wat berichtjes heen en weer, ik vroeg een perskaart aan, en we spraken om 17.00u af op station Amsterdam Rai. Na wat ellebogen werk in de trein, op het station en richting de ingang (want: druk!), konden we na onze kaartjes gescand te hebben naar de perskamer. Daar kregen we een keycard met perskaart, en konden we allerlei informatie over de stands verzamelen. Het eerste tasje was al gevuld, terwijl we nog geen 10 min binnen waren. Ik heb nog een heleboel meer spullen en informatie gekregen en natuurlijk ook nog wat gekocht en dat wil ik jullie graag laten zien.
Zoals je ziet, kwam ik thuis met een mega shopper van Squiz (maar daarover zometeen meer), vol met spullen. Er kwam een halve papier winkel uit, en de leukste en (voor mij) interessantste folders heb ik bewaard.
We begonnen ons 9 maanden avontuur met een workshop die werd gegeven door iemand van www.babycooking.nl op het Puur Baby Plaza., in samenwerking met Baby Be Good. Ze vertelde onder andere over het verschil tussen vers hapjes maken en potjes kopen. Ik heb er zeker wat geleerd, en zal als Kenji toe is aan vast voedsel, zeker nog een keer op de site kijken voor een leuk recept. Aan het eind van de workshop kregen we een goodiebag, waar onder andere blikje kokosmelk in zat en een zakje met rode linzen. Rode linzen zitten vol met koolhydraten en eiwitten, en zijn samen met groente een volwaardige maaltijd. Zonder te wellen, kook je ze in 15 min gaar, op de site van babycooking staat een lekker recept in combinatie met pompoen.
Ook zat er een billencreme van Petit&Jolie, en een super zacht spuugdoekje van ‘With a touch of Rose‘ in de goodiebag. Jammer genoeg heb ik de stand van Petit&Jolie gemist, ik was namelijk erg benieuwd naar hun producten. Ze gebruiken geen synthetische ingrediënten, en dat is voor een teer puur baby huidje erg fijn. With a touch of Rose, ontwerpen fairtrade en eko producten. Van draagdoeken tot slaapzakken tot luierzakken. In de stand zag ik een paar prachtige doeken hangen, waar mijn draaghart sneller van ging kloppen.
Een goodie waar ik heel erg enthousiast over ben, zijn de hervulbare knijpfruit zakjes van Squiz. Deze zakjes kan je zelf vullen via de onderkant en ongeveer 50x gebruiken. Vul ze met een vers gemaakte fruit smoothie, of bijvoorbeeld yoghurt (met een scheutje diksap of honing). Ze kunnen in de vriezer, dus zomers kan je er een (verse fruit) slushie in maken. Handig voor onderweg, en eenmaal dicht met de dubbele zipper, kan hij tot 50 kilo ‘druk’ verdragen zonder open te gaan. Als je kind er per ongelijk op gaat staan, zorgt dit niet voor een grote ravage, en ook kan je hem veilig in je tas doen. De zakjes zijn vaatwasser bestendig, je kan ze met de onderkant open in het bovenste rek zetten, en de dopjes kunnen in de bestekbak. Ideaal voor onderweg, of om op een leuke gemakkelijke manier wat extra fruit aan je kind (of jezelf!) te geven. Oh en voor de Sophie de giraf lovers, binnenkort komt er ook een set met Sophie er op in het assortiment!
Ik kocht deze speen van Hevea. Op instagram heb ik hem een aantal keer voorbij zien komen, en hij leek me geschikt voor mijn speen-weigerende-maar-wel-veel-zuigbehoefte-hebbende baby. Hij is volledig gemaakt van natuurrubber, en volledig soepel. Ook voelt hij niet zo ‘koud’ aan als het plastic van andere spenen. Aangezien ik denk dat Kenji voornamelijk de speen niet pakt omdat hij koud en hard in zijn mond is, in tegenstelling tot een warme en zachte tepel, hoop ik dat hij deze wel pakt. Ik zal binnenkort een blogje schrijven over onze ervaringen.
Bij de stand van BitesWeLove, kregen we een geweldige canvas met een box om te proberen. Ik ben echt een sucker voor dit design, dus ben op voor hand al enthousiast. De box ziet er toch uit om op te eten, met die leuke tekst. Dit is hoe het werkt: Je krijgt wekelijks jouw favoriete bites op je deurmat voor minder dan €5,-. Je kiest het profiel dat bij je past en ze selecteren iedere week (of om de week) 4 verrassende natuurlijke tussendoortjes voor je. De box past door de brievenbus, je hoeft er dus niet voor thuis te blijven. Een BitesWeLove abonnement is gemakkelijk en flexibel. Je kunt het abonnement bijvoorbeeld een week pauzeren (handig als je op vakantie bent), je adres tijdelijk aanpassen, de bites cadeau doen aan iemand anders, maar ook weer per direct opzeggen.
Er zijn meer dan 40 verschillende soorten bites, en ik ontving #1 Superfruit, #2 Coco berry, #8 Nutcase en #18 Love this bounty. Ik heb net #18 weg gesnackt, en vond het erg lekker! Het smaakte echt naar een bounty als je een paar cocos snippers, een pure chocolade druppel en hazelnoot tegelijk in je mond deed. De andere zakjes zal ik waarschijnlijk niet als tussendoortje eten, maar toevoegen aan mijn ontbijt. Ik ontbijt vrijwel altijd met magere yoghurt of kwark met toppings. Ik denk dat 1 zo’n zakje precies genoeg is voor een lekker ontbijtje.
Mocht iemand het willen proberen, ik heb een kortingscode waar je €4,95 betaald voor de eerste twee boxen, je krijgt de eerste box dus gratis. Stuur me even een berichtje als je deze code wil hebben!
Deze foodfeeder van Kidsme gingen als zoete broodjes over de toonbank, of nouja tafel. Het lijkt een beetje op een ruimteschip, maar dat is het verre van. Dit ‘apparaatje’ is namelijk perfect om vast voedsel mee te introduceren. Als je de dop eraf haalt kan je het stukje met het siliconen zakje open klappen en daar (gepureerd) voedsel in doen. Je kindje kan aan het zakje sabbelen en knauwen, en hierdoor wordt het verstikkingsgevaar geminimaliseerd. Als Kenji toe is aan vast voedsel, gaan we dit ruimteschip zeker uit proberen. Tegen die tijd kunnen jullie zeker een review verwachten.
Yumeko is een merk wat ik (nog) niet kende. Ze maken eco beddengoed, zoals dekens, bed linnen, matrassen en toppers, maar ook badjassen en badgoed. Het is (voor mij) wel aan de prijzige kant, maar je krijgt er wel prachtige producten voor van 100% biologisch fairtrade katoen voor terug. Ik ontving een biologisch op ambachtelijke wijze gemaakt zeepje met lavendelgeur. Persoonlijk ben ik niet zo dol op deze geur, dus heb hem aan mijn moeder gegeven, die dol is op lavendel.
Natuurlijk kon ik de beurs niet verlaten, zonder een voorraadje producten van NAÏF mee te nemen. Een tijdje geleden reageerde ik bij iemand op instagram dat ik de producten zo graag wilde proberen, en al heel snel kreeg ik een berichtje van NAÏF of ze mijn adres mochten, zodat ze wat proefmonsters konden opsturen. Ik kreeg de wash gel, en de nurturing cream en al na het eerste gebruik wilde ik nooit meer anders voor mijn kindjes. Naast dat het geweldig ruikt, er geen ‘rotzooi’ in zit, het PH-neutraal is, hypoallergeen en dermatologisch getest is, werkt het ook nog eens goed! Kenji heeft op zijn hoofdje en in zijn gezicht best een gevoelig en droog huidje en ook Ayden zijn wangen zijn regelmatig rood en droog. De wash gel droogt hun huidje niet uit, is niet plakkerig of vettig en je hebt er niet veel van nodig om een heel kinderlijfje te wassen. De nurturing cream, is een wat dikkere, maar makkelijk smeerbare crème die de huid goed voedt. Kenji heeft wel eens wat rode uitslag-achtige bultjes langs zijn haarlijn en op zijn wangen, als ik het dan hiermee insmeer zijn ze met een half uur weg getrokken. Ook de roodheid van Ayden zij wangen trekt weg na het opsmeren. Top spul dus! Van beide kocht ik een verpakking, en omdat ze de beurs aanbieding hadden van 3=2 koos ik voor de bodylotion. De rest van de lijfjes hebben namelijk niet een hele voedende crème nodig, maar af en toe een lekker body lotionnetje kan natuurlijk geen kwaad. Ik kreeg nog een proefmonstertje mee van de diaper cream, die ze pas aan de collectie hebben toegevoegd. Ik ben benieuwd!
Op instagram deelde ik een paar dagen geleden al dat ik, samen met mijn mama en Ayden, op de cover stond van het blad Trots, in de rubriek ‘mijn kleinkind had een moeilijke start’. Naast dat we niet wisten dat we op de cover kwamen, wisten we ook niet, dat er ook een levensgrote foto op een ‘billboard’ stond op de beurs. Hoe gaaf is dat! Ondanks dat ik op de foto heel duidelijk kan zien dat ik veel vocht vasthoudt door mn zwangerschap (ik was ruim 34 weken tijdens de fotoshoot), ben ik wel heel trots op de foto’s. Ik bedoel, wie kan er nou zeggen dat ze cover model zijn geweest, en ook nog op een billboard hebben gestaan. Hilarisch natuurlijk!
Ik heb het onwijs naar mijn zin gehad op de beurs, 2 hele leuke, lieve meiden leren kennen, en hier en daar wat genetwerkt. Een geslaagde avond! Als afsluiter, een foto van ons op de Milka koe, say cheese!
Mama Roos' Blog 