Deze week is het wereld borstvoedings week. Een goede week om nu toch echt die borstvoedigsblog te schijven.
Borstvoeding is voor mij een teer puntje. Als ik vroeger droomde over mn toekomst en een baby, hoorde borstvoeding bij mij zeker in t plaatje. T leek me zo fijn, zo speciaal, om zelf je kindje te kunnen voeden en daarnaast zijn alle antistoffen van mama een mooi meegenomen voordeel.
Helaas heeft Ayden nooit meer dan een paar slokjes uit mijn borst gedronken. Omdat hij zoveel te vroeg geboren was, had hij nog geen ontwikkeld zuigreflex, en ook de kracht niet om zelf te drinken. Daarnaast waren ook mijn melkklieren door de vroeggeboorte nog niet volledig ontwikkeld en had ik amper productie. Toch ben ik binnen 6u na Ayden zijn geboorte gaan kolven. Ik wilde hem het beste geven, en elke druppel was er een. Na een paar dagen had ik best een aardige productie, helaas sloeg toen de stress toe. Van zo’n 70ml per borst per kolfsessie, ging ik naar een paar druppels. VRESELIJK vond ik het. Mijn jochie had het al zo moeilijk en t enige wat ik (voor mijn gevoel) kon doen was mamamelk geven, met de antistoffen die hij zo nodig had. Stug bleef ik door kolven, ik heb geloof ik wel 6 verschillende lactatiekundigen bij me gehad en alle kolftechnieken die er bestaan geprobeerd. Ik heb een hele tijd met de hand gekolft, want met een electrische kolf verdwenen mijn oh-zo-kostbare druppels in de schelp. Dus kolfde ik met mijn ene hand en met de andere hield ik een potje vast om t op te vangen. Wat heb ik vaak zitten janken als ik na ruim 25minuten kolven nog geen 10ml had. Het voelde alsof mijn lichaam me weer in de steek liet, eerst mn kind er vroegtijdig uitwerken en nu amper tot geen melk produceren. Alsof ik, als vrouw zijnde, ‘kapot’ was.
Ik geloof dat ik 5weken aan het ploeteren was, en toen heeft een lactatiekundige me Domperidon aangeraden. Dit is een medicijn wat eigenlijk gebruikt wordt tegen misselijkheid, maar wat als bijwerking heeft dat je kan gaan lacteren. Voor mij een godsgeschenk, want ik hoopte nog steeds Ayden te kunnen gaan borstvoeden bij thuiskomst. Door de domperidon ging mijn productie wel iets omhoog, op goede dagen kolfde ik 120ml per sessie. Zo trots als een pauw nam ik het mee naar de afdeling waar hij lag.
In het ziekenhuis heb ik Ayden een aantal keer geprobeerd aan te leggen, om vast te oefenen en in de hoop dat dat ook mn productie zou verhogen.
De eerste keer was zo mooi, hij hapte meteen goed aan. Hij had alleen de kracht niet om ook echt te drinken. Dit is (helaas) de enige foto die ik van mijn borstvoeding heb.
Eenmaal thuis gingen we echt oefenen. Elke drie uur hetzelfde riedeltje: aanleggen totdat hij goed hapt, dit mocht maximaal 10minuten per borst. Daarna de fles geven, wat toen nog een half uur duurde met sondevoeding erbij, en daarna nog kolven wat ook een half uur duurde. Na een voedingssessie, was ik compleet uitgeput en zo’n 1,5u verder.
Na 3,5 week thuis dit 8x op een dag te hebben gedaan was ik op, ik kon niet meer. In totaal heb ik ruim 12weken lang keihard geploeterd met warmte kompressen, massage technieken, warme douches, verschillende kolftechnieken en apparaten, medicatie en heel veel tranen. Met pijn in mijn hart heb ik toen de beslissing gemaakt dat het genoeg was.
Op flesvoeding doet hij het prima, goed zelfs. Hij groeit als kool (bijna 9,5 kilo is hij nu), hij is nooit ziek (op de snotneuzen na), ontwikkeld zich goed en is een hartstikke vrolijk ventje. Toch blijft het voor mij pijnlijk, want wat had ik nu nog graag gezegd; ‘ik ben een borstvoedingsmama’.
Mama Roos' Blog 