Ziekenhuisbabies

Daar gingen we weer, onze (toen) 11 dagen oude newborn werd opgenomen in het ziekenhuis. Kenji was de hele dag al niet in zijn hum. Kreunen, zich overstrekken, met zijn beentjes schoppen, en als hij eindelijk in slaap viel, werd hij na 5 minuten krijsend wakker. Heel erg zielig, ik ben de hele dag met hem in de weer geweest. Gelukkig was Ayden een dagje bij opa en oma, en zou hij daar ’s avonds voor het eerst gaan logeren. Wat kwam dat goed uit, want rond 6en besloot ik Kenji te tempen, niet omdat ik dacht dat hij koorts zou hebben, maar meer om het uit te sluiten. Ik schrok me een hoedje toen ik zag dat hij 38,3 graden had! Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, alleen dat koorts bij hele kleine babies never a good thing is. Ik belde de verloskundige, en die zei dat ik meteen de huisartsenpost moest bellen. Die vertelden me dat ik meteen moest komen, en mocht ik binnen een kwartier geen vervoer kunnen regelen (Mark was aan het werk en had de auto mee) dan moest ik terug bellen want dan zou er zo snel mogelijk een dokter naar mij toe komen. Redelijk in paniek door deze mededeling, belde ik mijn vriendinnetje Lou. Nog voor ik de zin, ‘kan je mij en Kenji naar de huisartsenpost brengen, hij heeft koorts’, riep ze al dat ze eraan kwam, en binnen 10 min stond ze voor de deur. Ondertussen liep ik als een kip zonder kop rond, bedacht me opeens dat de maxicosi vast nog in de auto zou staan. Gelukkig was ik zo slim om nog even in de trapkast te kijken, want daar stond de maxicosi. Eenmaal in het ziekenhuis moesten we even wachten in de wachtkamer. Al snel werden we geroepen door de arts, die keek Kenji helemaal na. Op een niet helemaal helder trommelvlies links na, kon ze niks vinden. Ze belde naar de kinderafdeling en we werden doorgestuurd naar de spoed eisende hulp, waar een kinderarts Kenji na zou gaan kijken. Hier moesten we ruim een half uur wachten, later bleek het gigantisch druk op de kinderafdeling. We werden opgehaald en mochten meteen mee naar boven komen. In een klein kamertje werd Kenji aan alle kanten bekeken en onderzocht. Vrijwel meteen werd gezegd dat hij opgenomen zou worden, want zulke kleintjes horen absoluut geen koorts te hebben. Ik merkte dat ik vrijwel meteen in overlevingsstand schakelde, zoals ik ook weken heb geleefd toen Ayden in het ziekenhuis lag. Kenji werd naar de couveuse afdeling gebracht, en daar op een warmte bedje begonnen alle onderzoeken. Ze wilden bloed afnemen, zijn urine onderzoeken en met een punctie tussen zijn ruggenwervels hersenvocht aftappen om te kijken waardoor hij nou koorts kreeg, ook kreeg hij meteen een infuus in zijn handje. Dit alles ging niet zonder slag of stoot. Het infuus kon gelukkig in 1x geprikt worden. Het bloed prikken gebeurde in 2x, want ze kregen bij het lab de tweede aanvraag voor ene kweek pas later binnen (verdorie!). Die punctie was echt vreselijk om te zien. 1 persoon vouwt dan letterlijk je kindje dubbel, en moet hem zo ook stevig vasthouden, zodat de arts met een lange naald tussen zijn wervels kan prikken. Ooh als ik eraan denk springen de tranen me in mijn ogen. Voor de urine kreeg hij eerst een plaszakje, maar omdat hij om 2u ’s middags voor t laatst had gedronken gingen ze hem katheteriseren. Helaas zat er geen urine in zijn blaas (voor niks pijn!), dus kreeg hij meteen een neussonde met kunstvoeding. Na een uur zat en weer niks in het zakje, dus werd hij nog een keer, zonder succes gekatheteriseerd. Weer wachten we een uur of hij uit zichzelf zou plassen in het zakje, anders zou hij nog een x gekatheteriseerd moeten worden. Pas als ze de urine hadden konden ze beginnen met antibiotica, want als ze die eerder zouden geven konden de uitslagen van de urine anders uitvallen. Gelukkig zat het zakje na nog een uur, goed vol. Meteen hierna werd de antibiotica gestart, hij kreeg 3 verschillende soort antibiotica zijn kleine lijfje ingepompt. Deze antibiotica zouden de meest voorkomende bacteriën een opdonder geven. Daarnaast lag hij aan de hartmonitor, die zijn hartritme bij hield, de saturatie in zijn bloed (zuurstof gehalte), en zijn ademhaling. Ook lag hij in een couveuse. Op een luier na bloot, zodat ze hem goed konden bekijken. Hij zag heel erg bleek en ook de manier van ademhalen is zo goed te bekijken.

Mark kwam uit zijn werk naar het ziekenhuis geracet, en pas toen hij er was, ging Lou naar huis, en dat terwijl haar vriend zijn verjaardag vierde, zó lief! Voor ons beide was het vreselijk om weer een kindje aan allerlei toeters en bellen te zien. Hem achterlaten in het ziekenhuis konden we beiden niet over ons hart verkrijgen, dus we besloten in het ziekenhuis te blijven. De verpleegkundigen regelden 2 bedden voor ons, waar we mochten slapen, mits er geen kind zou komen die een bed nodig zou hebben. Ik sprak met de zuster af dat ze me zou wekken als er iets veranderde in zijn situatie. Ik heb die nacht 1,5u geslapen. Kenji ging namelijk aan de neusbril, omdat zijn hartritme heel erg hoog was en hij oppervlakkig ademde. Normaal in rust zit het hartritme ongeveer rond de 120, bij hem rond de 190. Als hij ook zijn arm maar bewoog schoot hij meteen over de 200 (alarmen!) en vaak zelfs over de 220 (keiharde alarmen!). De neusbril geeft een prikkeling aan de longen om goed door te ademen. Daarnaast begon ik ook elke 3u weer met kolven, aangezien Kenji zich zo rot voelde dat aan de borst drinken gewoon te veel energie kostte. Niks mis met kunstvoeding, maar ik wilde perse dat hij mijn melk zou krijgen en de borstvoeding op gang houden. Gelukkig ging het kolven goed, en had ik al snel een grote voorraad in de koelkast staan.

Na 2 dagen werd er besloten dat Kenji in contact isolatie moest. Dit betekende dat de zusters een schort voor moesten en handschoenen aan als ze hem gingen verzorgen. Dit was niet voor hem, maar om de andere kindjes te beschermen. Er waren namelijk geen bacterien gevonden in de kweken, dus gingen ze uit van een virus infectie en dat is natuurlijk besmettelijk. Ik vond het nogal onzin, aangezien hij er al 2 dagen lag, maargoed ik snapte het ook wel. Wel jammer was dat hij door de contact isolatie in een couveuse moest blijven liggen, terwijl hij die door zijn koorts constant heel erg opwarmde, waardoor zn koorts juist weer hoger werd. Gelukkig kregen we aan het eind van de middag een eigen kamer, en Kenji een warmte bedje. Dat is een soort open couveuse, die aan de onderkant verwarmt wordt. Op deze kamer stond ook een bed voor mij, en de gootsteen was in de vorm van een baby badje. Sinds ging het sinds dag 3 steeds een stukje beter. Zijn hartslag bleef aan de hoge kant, maar schoot minder snel tijdens inspanning (bewegen/huilen/verschoond worden). Ook zijn neusbril is eventjes af geweest, maar helaas was dat nog wat teveel van het goede en had hij toch nog wat ondersteuning nodig. De nachten waren vreselijk, opzich sliep Kenji wel prima, maar door alle piepjes, lampjes, en binnen lopende zusters werd ik constant wakker.

Ik begon weer met Kenji aan leggen, hij had veel behoefte aan huid op huid contact en hij werd heel erg rustig als hij bij mij lag. De zusters viel het zelfs op, dat hij zo goed op mij reageerde. Zo fijn om te horen, dat de hechting zo goed is. Bij Ayden ben ik daar heel lang heel erg onzeker over geweest. De eerste paar keer aan de borst waren zwaar voor Kenji maar dat ging al snel beter. Natuurlijk waren ze geobserdeerd met hoeveel hij dronk en moest ik hem constant voor en na het voeden wegen. Al snel vond ik dat onzin, want de ene x dronk hij wat minder en kwam hij na een uur weer, en dan gingen ze lopen miepen dat hij nog extra sonde voeding moest krijgen. Dus ik zei gewoon elke x als ze vroegen hoeveel hij gedronken had, dat ik vergeten was te wegen of dat hij 80ml gedronken had (dit moest hij ongeveer drinken). Ik vertrouwde erop dat hij weer sterk genoeg was om voldoende te drinken. ’s Ochtends werd hij sowieso gewogen, en ik zag dat hij of gelijk bleef of zelfs iets aankwam, dus dat was voor mij een goede geruststelling dat het drinken weer goed ging.

Er was bij het bloed afnemen gezegd dat we moesten rekenen op minimaal een week in het ziekenhuis. De kweken voor bacteriën laten ze namelijk een week staan, en pas daarna heb je een definitief antwoord of er iets groeit of niet. Na 3 dagen vertelden ze al wel, dat als er na 3 dagen nog niks groeide, het vaak ook niet meer ging gebeuren en we er vanuit konden gaan dat de kweken ‘schoon’ waren. Gelukkig werd er geen bacterie gevonden en na 4 dagen werd de antibiotica dan ook gestopt. Hij had een virus infectie. Na 6 dagen was hij koortsvrij, had geen verhoogde hartslag meer, en mocht hij gelukkig mee naar huis. Pas bij het ontslaggesprek met de arts, kwamen we erachter dat er ook daadwerkelijk een virus was gevonden, in zijn hersenvocht welteverstaan. Ons kleine mannetje had een virale hersenontsteking gehad. Gelukkig gaf de arts al aan dat we er ontzettend op tijd bij waren, en dat er amper ontstekingswaarden gevonden waren. Waarschijnlijk heeft het niet doorgezet, omdat hij hulp kreeg bij het ademen, waardoor hij zijn krachten goed kon gebruiken om tegen het virus te vechten. Ik moet er niet aan denken hoe het was afgelopen als ik de koorts pas (veel) later had ontdekt. Na 6 weken, kregen we nog een nacontrole om te kijken hoe het met zijn ontwikkeling ging. De arts testte onder andere zijn reflexen, vroeg naar zijn slaap & drinkritme, en kon hem na 5 min gelukkig volledig gezond verklaren. Ons lieve mannetje heeft er niks aan over gehouden! Mijn mamahart heeft er helaas wel weer een litteken bij. Ondertussen heb ik alles redelijk verwerkt, en kunnen Mark en ik er zelfs al voorzichtig grapjes over maken… Als er ooit nog een derde kindje bij komt, dan rekenen we erop dat we daarmee ook naar het ziekenhuis zullen moeten, want wij maken alleen ziekenhuisbabies. (grapje…)