Trots – Mijn kleinkind had een moeilijke start.

Zoals jullie al in mijn blogje over de 9 maanden beurs hebben kunnen lezen, stond ik samen met mijn moeder en Ayden, op de voorkant van het blad Trots, in de rubriek ‘Mijn kleinkind had een moeilijke start’. Trots is een blad voor grootouders wat elke 2 maanden uit komt. In dit blogje wil ik het artikel delen, en de foto’s die in het blad staan. In een later blogje zal ik ook nog wat losse foto’s van de fotoshoot delen.

Inez (50) is getrouwd met Henk. Naast Roos (25) hebben ze nog twee kinderen van 23 en 21 en 1 kleinkind Ayden (2).

 Inez: “Ayden is spontaan geboren toen Roos pas 28 weken zwanger was. ’s Avonds waren we nog bij Roos en Mark om de nieuwe kinderkamer te bewonderen en was er nog niets aan de hand. Een paar uur later belt Mark vanuit de ambulance dat Roos weeën had. We waren helemaal in shock, dat gaat zo’n kleintje toch nooit redden? Achteraf moet Ayden onder de snoertjes en slangetjes gezeten hebben, maar ik zag alleen dat prachtige kleine jongetje dat als je goed keek af en toe bewoog. Ik voelde me meteen oma! We reden vier-vijf keer per week een uur heen en een uur terug en dan mochten we vijf minuutjes bij hem kijken. Het was een heel spannende periode, Ayden woog 1390 gram bij zijn geboorte en elke gram extra was een mijlpaal die we samen vierden. Het lastige vond ik dat ik Roos niet echt kon ondersteunen. Zij is mijn kind en ik wilde haar graag helpen, maar er was niets dat ik kon doen om haar pijn en haar zorgen weg te nemen. Ik heb haar overladen met cadeautjes, echt belachelijk, maar ik wilde elke keer toch iets geven. Want het was toch ook een feestje, er was een kindje geboren! Roos was meteen 100% mama en pikte alles van zijn verzorging goed op. Ongelooflijk mooi om te zien dat ze zo sterk was: ik heb haar zelfs niet een keer zien huilen! Na negen weken ziekenhuis mocht Ayden eindelijk naar huis en hield ik voor het eerst in zijn leven mijn kleinzoon in mijn armen. En toen deed hij ook nog zijn oogjes open! Dat was echt heel bijzonder, want meestal sliep hij, want hij had al zijn kracht nodig om te groeien. Hij kreeg nog sondevoeding, maar na een week mocht ook die eruit. Roos is nu 34 weken zwanger en elke dag na 28 weken zie ik als een winstdag en heb ik gevierd. We hebben er alle vertrouwen in dat dit kindje ‘gewoon’ geboren gaat worden. Laatst was ik mee naar de gynaecoloog en op de echo konden we zelfs al de haartjes zien!”

 

Roos (25): “Er is geen reden gevonden waarom ik spontaan ben bevallen. Ik lag gewoon te slapen en werd wakker met harde buiken. Pas toen ik bijna automatisch mee ging puffen om de pijn weg te krijgen, sloeg ik alarm. Het is heel onwerkelijk om al na 28 weken zwangerschap te bevallen. Ik was er echt nog niet mee bezig. Vlak na zijn geboorte liet Ayden twee keer een soort huiltje horen. Daar heb ik me aan vast gehouden, want als je kunt huilen, dan kun je ook leven. Het is heel raar om geen dikke buik te hebben en toch geen kindje thuis. Dat gaat zo tegen je moedergevoel in! Ayden doet het thuis heel goed en is zijn hele eerste jaar niet ziek geweest. In eerste instantie wilde ik heel snel weer zwanger worden, want ik wilde zo graag een zwangerschap afmaken. Ik was onredelijk jaloers op vrouwen met heel dikke buiken, maar werd later bang dat het misschien weer zou gebeuren. Op een gegeven moment was de wens groter dan de angst en zijn we er gewoon voor gegaan. Gelukkig was het heel snel raak. Tussen 20-24 weken heb ik me best wel druk gemaakt, maar daarna heb ik het losgelaten. Ondanks dat het mijn tweede zwangerschap is, maak ik heel veel dingen voor het eerst mee. Ik ben nu 34 weken en kijk er echt naar uit om dit kindje te zien, terwijl ik daar bij Ayden echt nog niet mee bezig was. Die was er gewoon ineens!”